Το γεφύρι της Άρτας και άλλες τρομακτικές ιστορίες...Μια απόπειρα δημιουργικής γραφής

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, με αφόρμηση το δημοτικό τραγούδι "Του γιοφυριού της Άρτας" και επειδή τις μέρες αυτές στις αγγλοσαξωνικές χώρες γιορτάζουν το "Halloween",που συμβολίζει τη μετάβαση από τον κόσμο των ζωντανών στον κόσμο των νεκρών και συνδέεται με ιστορίες τρόμου, τα παιδιά είχαν την ιδέα να γράψουν μικρά διηγήματα με ανάλογο θέμα. 

Συγχαίρουμε τη μαθήτρια Ουρανία Βερβερίδου από το Γ3 για το διήγημά της που έχει καλό λεξιλόγιο και ενδιαφέρουσα πλοκή

 Πριν από έξι χρόνια, σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης βρέθηκε μια φοιτήτρια νεκρή μέσα σε μια ντουλάπα μαύρη. Ανήξερη εγώ, ως καινούρια φοιτήτρια της περιοχής, έψαχνα για σπίτι. Ώσπου στο τέλος της πρώτης μέρας κατάφερα να βρω αυτό το διαμέρισμα. Κοίταξα και έψαξα πολλά, άλλα πάντα κατέληγα στο μικρό επιπλωμένο διαμέρισμα, κρυμμένο από τον ήλιο, λίγο πέρα από τη θάλασσα. Κανένας δεν μου είπε ποτέ τίποτα, όταν αποφάσισα να μείνω εκεί. Έτσι, μετακόμισα.
 Η πρώτη εβδομάδα έφυγε σαν το νεράκι, καθώς μέσα στην κούραση, δεν είχα χρόνο για τίποτα άλλο. Μικρή και ανόητη, δεν έδινα σημασία σε τίποτα, και ας παρατηρούσα συνέχεια περίεργα πράγματα. Πίστευα πως έφταιγε η κούραση από τα μαθήματα και την μετακόμιση και επικεντρωνόμουν σε άλλα, όπως τη θέα από το μπαλκόνι. Τρίτη εβδομάδα, και όλα άρχισαν να παραξενεύουν. Τα βράδια δυσκολευόμουν να κοιμηθώ, λες και κάτι με κρατούσε ξύπνια και σε εγρήγορση, λες και κάτι δεν
με ήθελε εκεί. Πάντως ήταν κάτι που σίγουρα δεν ήθελε το καλό μου. Κάθε βράδυ, ανάμεσα στον ήχο των κυμάτων, βήματα βαριά ακουγόταν από τον διάδρομο της κουζίνας, ενώ η μαύρη ξύλινη ντουλάπα του δωματίου, δεν σταματούσε να τρίζει. Αχ και να ήξερα!
 Ως φοιτήτρια ξεκίνησα να κάνω παρέες, και να βγαίνω στην περιοχή. Έτσι ήξερα πλέον όλους τους δρόμους και όλα τα μονοπάτια. Ώσπου, ένα Σαββατοκύριακο καταλήξαμε όλη η παρέα, έξι άτομα στο σπίτι μου και αποφασίσαμε ότι θα κοιμηθούμε, οι τρεις στην κρεβατοκάμαρα και οι υπόλοιπες στο σαλόνι. Μέσα στο βράδυ, ένα πολύ περίεργο συναίσθημα δυνάμωνε και δυνάμωνε,ως που με κυριάρχησε εντελώς. Κάποια στιγμή, η ντουλάπα άνοιξε μόνη της τρίζοντας !!! Σηκώθηκα και πήγα να δω τι συμβαίνει. Μέσα στα πρώτα λεπτά, το είχα ήδη μετανιώσει. Τέλος πάντων, γυρισμός δεν υπήρχε... Έτσι συνέχισα με αργά και
ήσυχα βήματα για να μην ξυπνήσω κανέναν. Κοίταξα διστακτικά μες την ντουλάπα, και ξάφνου, μια κραυγή ακούστηκε, αλλά όχι από εμένα. Τρόμαξα και άνοιξα κατευθείαν τα φώτα. Ξύπνησαν και οι φίλες μου και  μαζευτήκαμε όλες στο σαλόνι, πήραμε
κουβέρτες και φτιάξαμε καφέ, μιας που σε λίγο θα ξημέρωνε. Ήμασταν όλες τρομοκρατημένες!
  Η Κατερίνα, που έβγαλε την παράξενη κραυγή, μας είπε τρέμοντας " Κάτι ήρθε στο όνειρο μου”  και δειλά δειλά συνέχισε. “Μια κοπέλα πέρασε δίπλα μου, και ξαφνικά μαύρισαν όλα. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ ούτε να μιλήσω, ήμουν άπλα παγωμένη.  Η κοπέλα ήταν μαυρισμένη γεμάτη με αίματα, σαν να είχε υποστεί εγκαύματα, αλλά μόνο αυτή. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο... περπατούσε αργά και με πλησίαζε, ενώ παράλληλα ψιθύριζε κάτι που  δεν κατάφερα να ακούσω. Προσπάθησα να τσιρίξω τρεις φορές με τρομερή αποτυχία, ώσπου στην τελευταία μου προσπάθεια τα κατάφερα, και από ό,τι φαίνεται κατάφερα να ξυπνήσω κι εσάς”. Η Κατερίνα ξέσπασε σε κλάματα ενώ όλες είχαμε μείνει άφωνες.
   Μόλις ηρέμησε, πήρα το θάρρος να μιλήσω και εγώ. “Κορίτσια” είπα με τρεμάμενη φωνή και αρκετούς ενδοιασμούς για το αν έπρεπε να μιλήσω “ Έχω και εγώ κάτι να πω.” Όλες κοίταξαν με μεγάλη περιέργεια. Καθάρισα τον λαιμό μου και ξαναξεκίνησα. “Τις τελευταίες εβδομάδες, περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο σπίτι. Μπορεί να μην με πάρετε στα σοβαρά αλλά ισχύει. Βήματα βαριά ακούγονται κάθε βράδυ και η ντουλάπα στην κρεβατοκάμαρα τρίζει συνεχώς.Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου από την κούραση ή από τον αέρα αλλά πλέον ξέρω. Σήμερα μέσα στην νύχτα, η πόρτα της ντουλάπας άνοιξε μόνη της.
Πήρα την απόφαση να σηκωθώ να δω. Μόλις άνοιξα την πόρτα της ντουλάπας είδα μια κοπέλα κουλουριασμένη σα μωρό. Είμαι σίγουρη είναι η ίδια με αυτή που είδε η Κατερίνα..." Τα κορίτσια αντί να με κρίνουν, με υποστήριξαν και με πίστεψαν. Σε αυτό το σημείο να πω, ότι ο ήλιος είχε ανέβει πια στον ουρανό και η νύχτα πήρε μαζί της τις κακές σκέψεις.
  Όλη μέρα μείναμε σπίτι, και ψάχναμε στο διαδίκτυο μήπως βρούμε κάποια ιστορία για το συγκεκριμένο διαμέρισμα. Λίγο πριν τις επτά το απόγευμα, πέρασε ο ιδιοκτήτης για να πάρει το ενοίκιο κι έτσι αρπάξαμε την ευκαιρία και τον ρωτήσαμε, αφού του προσφέραμε καφέ και μπισκότα.Καθίσαμε στον καναπέ, και σιγά σιγά, μας εξήγησε όλη την ιστορία. Είχε συμβεί ένα έγκλημα στο διαμέρισμα πριν έξι χρόνια. Ένας κλέφτης μπήκε στο διαμέρισμα για να κλέψει, η κοπέλα τον εμπόδισε με αποτέλεσμα να ΄ρθουν στα χέρια και τελικά να τη σκοτώσει και να την τοποθετήσει μέσα στη μαύρη ντουλάπα. Μάλιστα μας είπε, ότι για έξι χρόνια, κανένας δε νοίκιασε το διαμέρισμα κι εγώ είμαι η πρώτη μετά από όλη αυτή την περίοδο.

   Με τα κορίτσια αποφασίσαμε ότι εκείνο το βράδυ δεν θα κοιμηθούμε. Έτσι φτιάξαμε καφέδες, παραγγείλαμε πίτσα και πατατάκια και βάλαμε ταινία. Στα μέσα της ταινίας, όλες κατέληξαν να κοιμούνται, όλες έκτος από εμένα και την Κατερίνα. Συζητούσαμε, ώσπου άρχισαν και πάλι να ακούγονται  βήματα,τριξίματα, κι ένα  περίεργο κλάμα. Δεν πανικοβληθήκαμε, θέλαμε να ακούσουμε, να βρούμε μια αφορμή να ψάξουμε λίγο παραπάνω. Ώσπου, από την ντουλάπα ακούστηκε ένας ψίθυρος . Πήραμε τις κουβέρτες, σηκωθήκαμε από τον καναπέ και χεράκι χεράκι, δειλά δειλά, πλησιάσαμε  στην κρεβατοκάμαρα. Στο διάδρομο, το φως τρεμόπαιζε τα κάδρα κουνιόταν, το πάτωμα έτριζε και η πόρτα του δωματίου άνοιξε χωρίς κανένα άγγιγμα. Μόλις πατήσαμε το πόδι μας μέσα, όλα άλλαξαν. Το δωμάτιο μίκραινε και μίκραινε και το φως όσο πήγαινε και χανόταν. Όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα, που φάνηκαν όμως, αιωνιότητα. Τα κορίτσια έξω ξύπνησαν από τους ήχους, ενώ ένας κρύος αέρας έλουσε το δωμάτιο από το πουθενά. Ένα δυνατό “Κορίτσια!” ακούστηκε στο βάθος, και η πόρτα έκλεισε με τόση δύναμη, λες και γινόταν σεισμός.
 Μέσα σε πέντε λεπτά, είχα χάσει τις αισθήσεις μου, και από ό,τι θυμάμαι το ίδιο και η Κατερίνα. Βρεθήκαμε να ξυπνάμε στο ίδιο κακόγουστο όνειρο, μόνο που τώρα ήμασταν μαζί. Καμία δεν κουνιόταν, καμία δεν μιλούσε, μόνο προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πού ήμασταν. Στα επόμενα δευτερόλεπτα,συνέβησαν τόσα πράγματα, που ούτε εγώ δεν μπορώ να τα πιστέψω. Η κοπέλα, ξάφνου βρέθηκε μπροστά μας!  Μια μορφή περίεργη με πελώρια μάτια Την ίδια στιγμή, όλα άλλαζαν μορφές γύρω και η κοπέλα το ίδιο μέχρι που πήρε φωτιά και μετατράπηκε σε στάχτη Προσπάθησα να κάνω κάτι, αλλά δεν είχα την δυνατότητα να κουνηθώ, ωστόσο κατάφερα να ξυπνήσω, αλλά όχι και η Κατερίνα που δεν έδειχνε σημεία ζωής 
 Τα κορίτσια μπήκαν στο δωμάτιο, ρωτούσαν τι συνέβη κι όταν εξήγησα έμειναν με ανοικτό το στόμα. Η Μαρία και η Δανάη έκλαιγαν γοερά. Καλέσαμε ασθενοφόρο και η Κατερίνα μεταφέρθηκε απευθείας στα επείγοντα. Εκεί μας ενημέρωσαν πως δεν ζούσε πλέον. Ξεσπάσαμε όλες σε κλάματα. Δεν καταλάβαμε τι έγινε, δεν ξέραμε τι να πούμε στους γονείς της. Η απώλεια που βιώναμε ήταν μεγάλη, και οι δικές μου τύψεις για το συμβάν ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Όταν ήρθε η μέρα της κηδείας, πήγαμε όλες μαζί, καθίσαμε, ακούσαμε τον παπά, και όταν όλοι είχαν φύγει, μείναμε οι πέντε να κοιτάμε τον τάφο παγωμένες. Η Κατερίνα είχε όντως πεθάνει! Τόσα ερωτήματα στο κεφάλι μου.Πώς πέθανε; Γιατί δεν πέθανα εγώ; Γιατί να μην τα καταφέρει; Γιατί δεν μπόρεσα να την σώσω; Και άλλα τόσα “γιατί”, που σα μαχαίρια μπήγονταν στο μυαλό και στην ψυχή.  Το παλιό μου σπίτι ερήμωσε. Δεν πάτησα ξανά εκεί. Πέρασαν τα χρόνια, και από τότε συγκατοικώ ακόμα με την Μαρία.

Υστερόγραφο/ Πολλοί δεν πιστεύουν την ιστορία μου, αλλά ίσως έτσι είναι καλύτερα. Εάν ποτέ κάποιος βρει αυτή το χαρτί, να ξέρει πως η πολλή σκέψη δεν κάνει καλό. Γι΄ αυτό τον συμβουλεύω, να  διαγράψει την ιστορία όσο πιο γρήγορα μπορεί από τη μνήμη του, πριν η τύχη μου σημαδέψει και αυτόν!