Η 9η Φεβρουαρίου, μέρα μνήμης για τον Διονύσιο Σολωμό, καθιερώθηκε από το 2017 ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Η ελληνική γλώσσα από τη στιγμή της εμφάνισής της ποτέ δεν σταμάτησε να μιλιέται.  Την ισχυρή πεποίθηση ότι η γλώσσα μας έχει αδιάσπαστη συνέχεια από την αρχαιότητα ως σήμερα εξέφρασε  ο Γεώργιος Σεφέρης κατά την  εκφώνηση του λόγου του στην τελετή για την απονομή του βραβείου Νόμπελ: « …Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα…».

Το αλφάβητο της  ελληνικής αποτέλεσε τη μήτρα των ευρωπαϊκών αλφαβήτων. Ο  γλωσσικός της πλούτος της επιβίωσε ανά τους αιώνες και, κατά μια έννοια, υπήρξε η «μητρική» γλώσσα των ευρωπαϊκών γλωσσών. Εκατομμύρια επιστημονικοί όροι έχουν ελληνική προέλευση και όπως παρατηρεί η ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ: «Ανατρέχουν στα ελληνικά για να ονομάσουν τις σύγχρονες ανακαλύψεις και εφευρέσεις (από την ευθανασία μέχρι τον μεταβολισμό), χωρίς να αναφέρουμε τους πυραύλους ή τους μεγάλους επιστημονικούς στόχους που ονομάζονται “Αριάδνη” ή “Ερμής”».

Η γλώσσα, όμως, εμπεριέχει και την ιδεολογία του λαού που τη μιλάει και μέσω της διάδοσης  της ελληνικής οι λαοί εμποτίστηκαν με αιώνιες ιδέες όπως η δημοκρατία, ο διάλογος, η διαπραγμάτευση, ο πολίτης, η δικαιοσύνη, η ελευθερία κ.ά.  που οριοθέτησαν και διαμόρφωσαν την ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη και ιδεολογία. 

Η ελληνική είναι μια γλώσσα σε διαρκή κίνηση, εμπλουτίζεται, ανανεώνεται, δανείζει και δανείζεται λέξεις. Είναι μια γλώσσα ζωντανή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής γι΄αυτό χρέος όλων μας είναι μέσα από την εκπαίδευση να τη φροντίζουμε, να την καλλιεργούμε και να προωθούμε τις ιδέες που εκφράζει